Η Κριτικός και Ιστορικός τέχνης Αθηνά Σχινά γράφει:

     Με την δεξιότητα ενός λεπτομερούς σχεδιασμού που διακρίνει την κάθε του φόρμα, ο Δημήτρης Καλαντζακης καθιστά φανερό πως χρησιμοποιεί ως μέσον την ψευδαισθητική παραστατικότητα, αφ`ης στιγμής τόσο στην προηγούμενη έκθεση του ﴾ Νοέμβριος `98 ﴿, όσο και στην τωρινή, διασυνδέει χρονικές αποστάσεις παρελθόντος και παρόντος μέσα από σύμβολα, αλληγορίες και ποιητικές μεταφορές εννοιών, προσώπων και αντικειμένων.
     Στην πρόσφατη ενότητα των έργων του, ο ζωγράφος εστιάζει το ενδιαφέρον του στην ίσαλο γραμμή της θάλασσας. Επικεντρώνεται στα πλέγματα που δημιουργούν οι χαμηλοί κυματισμοί της, όπως τους αναδεικνύει με τις αντανακλάσεις του, ο θερινός ήλιος. Πρόκειται συνήθως για αμμώδεις παραλίες με τα γυμνά παιδικά η εφηβικά σώματα να ερωτοτροπούν με την δροσιά και την διαφάνεια του νερού, άλλοτε πάλι να στέλνουν μηνύματα με χάρτινα καραβάκια για ταξίδια νοερά στον χρόνο και στις επιθυμίες που προσδοκούν την υλοποίηση τους ή αποδρούν μέσα από φανταστικούς πλόες. Η απόδραση και η διαφυγή μέσα από το παιχνίδι, υπαινίσσεται επιπλέον την φευγαλέα γοητεία, την ματαιότητα και την καραδοκούσα απώλεια του στιγμιαίου, που παρά ταύτα αντιστέκεται στις αλλαγές και στην φθορά του χρόνου, αγαλματοποιωντας την ίδια την ρευστότητα ως αντίφαση του προφανούς.
     Εκτός από τις παραθαλάσσιες εικαστικές συνθέσεις του Δημήτρη Καλαντζακη, η ομάδα των συγκεκριμένων έργων του περιλαμβάνει και μια σειρά με θέμα το κολύμπι, όπου τα σώματα ﴾ συνήθως γυναικεία ﴿ τα αποδίδει κοιτώντας τα την ώρα της πλεύσης τους κάτω από τα νερά, ενώ η ίσαλος γραμμή διακρίνεται ψηλά, γεμάτη αφαιρετικούς παφλασμούς που υποκαθιστούν  τα σύννεφα η σχηματίζουν μια ουράνια «δίνη»