Ο Ιστορικός Τέχνης Δημήτρης Παυλόπουλος γράφει:

Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ

Στην εποχή μας, που οι εικαστικές τέχνες εκτείνονται σε απεριόριστο πλάτος και βάθος εννοιών, το να συναντά κανείς έναν ζωγράφο χωρίς άλλους προσδιορισμούς και με καλλιτεχνική δημιουργία καθαρή —ας το πούμε απερίφραστα από την αρχή—, όπως ο Στάθης Κουκόπουλος (1968), μπορεί να συνιστά αισθητική κάθαρση.
    Ίσως τον συγκεκριμένο ζωγράφο να τον βοήθησε, σωστότερα: να τον έσωσε, στην πορεία του ότι έκανε ελεύθερες σπουδές και ότι μελέτησε μόνος του τους μεγάλους δασκάλους της ευρωπαϊκής ζωγραφικής. Θα πρέπει να διέθετε μια κάποια αυτοπεποί-θηση και οπωσδήποτε δύναμη χαρακτήρα για να κινηθεί, με αγνό βλέμμα και αίσθηση ευθύνης, προς τα μεγάλα πρότυπα, από τα οποία και φαίνεται πως διαμορφώθηκε.
    Στη ζωγραφική του δεν παραγνωρίζονται επιρροές τόσο από την τέχνη της καθ’ ημάς Ανατολής όσο και από τη δυτική. Οι ρεαλιστικές εικόνες των γυναικείων προ-σώπων του μετέχουν της χριστιανικής εικονογραφίας και της ευρωπαϊκής ζωγραφικής του 19ου αιώνα. Παντού, σε κάθε έργο του, αδιόρατη μελαγχολία, το spleen των ρομαντικών, που το εκφράζει σε ορισμένα έργα και η παρουσία μιας νέας κοπέλας. Ο Κουκόπουλος δημιουργεί ονειρικές συνθέσεις, στις οποίες το πραγματικό διεισδύει στο φανταστικό. Το χαμηλόφωνο κλίμα μιας μελωδίας ηχεί και στα τοπία του ή στις νεκρές φύσεις του (τούτες δεν εξαντλούνται αποκλειστικά, εξ ορισμού, σε λίγα αντι-κείμενα πάνω σε τραπέζια, καθώς παρεμβάλλονται σε μερικές τέτοιες συνθέσεις του ανθρώπινες μορφές ακινητοποιημένες στον χώρο και τον χρόνο, αποξενωμένες, μα-κρινές αναμνήσεις). Η κατηγορία της φωτογραφικής απόδοσης ενδέχεται να ακουστεί, την έχει όμως, πρώτος ο ίδιος ο ζωγράφος, απαγγείλει στον εαυτό του: Δεν είναι άραγε η ζωγραφική γραφή ζωής; Μέσα από τη ζωή του λοιπόν ο εικαστικός καλλιτέχνης δεν αναζητεί να καταγράψει αποστάγματα για να τα προσφέρει στον βωμό μιας «θυσίας πνευματικής», της επικοινωνίας με τον θεατή;
    Αναμφίβολα ο Κουκόπουλος γνωρίζει να χειρίζεται τα υλικά και τα μέσα της τέχνης του. Ξέρει, με την προσήλωσή του στην ακρίβεια της απεικόνισης, να επικεντρώνεται στο ουσιώδες, στο αληθινό, κάτι που δεν το θεωρούμε αυτονόητο. Οι διαστάσεις των ζωγραφικών έργων του προκύπτουν περιορισμένες, όχι από αδυναμία, μα από συμπύκνωση, αφού πρόκειται για ζωγράφο της ελάσσονος εξομολόγησης, δεν του ταιριάζουν οι μείζονες φωνασκίες.
    Το σχέδιό του απλώνεται άνετο, αβίαστο. Στα χρώματά του είναι εγκρατής, ακόμα και στα σημεία που αφήνει την πινελιά του πιο ρευστή, όπου το τυχαίο αναδεικνύει κάπως εξπρεσιονιστικότερες ματιέρες. Τον διέπει σαφώς η σεμνοχρωμία των Βυζα-ντινών, αλλά δεν του λείπει και μια εμβάθυνση σε θερμές τονικότητες. Επεξεργάζεται με επιμονή τις ζωγραφικές επιφάνειές του, καλός μάστορας των λεπτών διαβαθμίσεων και των ανεπαίσθητων μετατονισμών του φωτός. Συλλαμβάνει έτσι και αποδίδει την υφή των θεμάτων του με τρόπο απλό, άμεσο. Μολονότι συνειρμικά ανιχνεύονται στα έργα του εκλεκτικές συγγένειές του με ομοτέχνους του, το προσωπικό του ύφος το ξεχωρίζουμε σαν ποιότητα στη ζωγραφική του.
    Ο κόσμος της ζωγραφικής του μοιάζει εσωτερικός, κλειστός, εσωστρεφής. Ο ζω-γράφος μας ζει, παρ’ όλα αυτά, την ατμόσφαιρα του πνευματικού κλίματος που τον έχει κατακυριεύσει. Ένα ποιητικό περιβάλλον, που παραπέμπει στη μοναξιά του Γερ-μανού ρομαντικού ζωγράφου του 19ου αιώνα Caspar David Friedrich (1774-1840), διακρίνεται στις γυναίκες με γυρισμένη την πλάτη προς τον θεατή. Δεν καταντά αυ-τοσκοπός του Κουκόπουλου η έρευνα της ζωγραφικής, σε βαθμό που να εκπνέει εκεί το όποιο μήνυμά του. Στη δεύτερη ατομική έκθεσή του βιώνει τη ζωγραφική πράξη, ενώ εμφανίζεται θαυμαστά ώριμος και υπόσχεται περισσότερα.

Δημήτρης Παυλόπουλος
Λέκτωρ Ιστορίας της Τέχνης
στο Πανεπιστήμιο Αθηνών