Η Γκαλερί της Έρσης την Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012, 7.30 μμ εγκαινιάζει την ατομική έκθεση ζωγραφικής της Κατερίνας Καρακατσάνη.

Η χρωματιστή ζωή της Κατερίνας Καρακατσάνη.

------------------------------------------------

*Δεν γνωρίζω αν υφίσταται στον εικαστικό χώρο, ο όρος «υπαρξιακή ζωγραφική», αν δεν υπάρχει όμως, θα μπορούσαμε να τον εφεύρουμε, προκειμένου να κουβεντιάσουμε για το έργο της Κατερίνας Καρακατσάνη.

*Μεγάλωσε σε μιαν απόλυτα καλλιτεχνική φαμίλια. Ο πατέρας της, ο αοίδιμος Θύμιος Καρακατσάνης, ως είναι τοις πάσι γνωστόν, υπήρξεν ο μέγιστος των ηθοποιών του νεότερου Ελληνικού Θεάτρου. Η μητέρα της, η Ρούλα, από τις κορυφαίες φωνές της μεταπολεμικής μας πεζογραφίας. Η αδελφή της η Αλεξάνδρα, ήδη υπηρετεί ευδόκιμα το Θέατρό μας.

*Έτσι η Κατερίνα, κιόλας πριν αφιερωθεί στο χρωστήρα και στη σμίλη-γιατί είναι Εικαστικός; Με την ευρύτερη έννοια, φυσικά- είχε εξοικειωθεί με τον ορισμό του ταλέντου: Χάρισμα, χρίσμα δωρεάς μεν, που όμως, δίχως επίπονη, επίμονη, σκληρή δουλειά, συχνά καταλήγει πυλώνας μαζοχιστικής απελπισίας. *Κι εδώ πλέον, αρχίζει να πρυτανεύει η δημιουργική της ιδιομορφία: Παρατηρώντας τον κόσμο έξω της, και τηρώντας το αξίωμα να τον απεικονίσει, τον εισπράττει ψυχολογικά με τέτοια γνησιότητα έντασης, ώστε τελικά, να μας παραδίδει σε κάθε έργο της, το βαθύτερο κομμάτι από τον κόσμο μέσα της. *Και ετούτη η υπαρξιακή αμφιδρομία, αυτό το ατέρμονο έμβολο, το διαρκές πήγαινε- έλα από την εμπειρία στην παρατήρηση κι από την ενδοσκόπηση στην «έξω φράση», την Έκφραση, την οδηγεί σε αντισυμβατικά μονοπάτια, και σε χρωματική τόλμη όπου οι φόρμες γίνονται μορφές και η ζωγραφική πρόταση συχνά τρέπεται σε μήνυμα ακριβού συναισθήματος.

*Γιατί η Κατερίνα Καρακατσάνη, δεν ζωγραφίζει για να ζήσει.

Ζει για να ζωγραφίζει..

Δημήτρης Ιατρόπουλος

Οκτώβρης 20 στα 2012, χρονολογία κοινή.