Παρατείνεται η διάρκεια της έκθεσης του Κώστα Παπατριανταφυλλόπουλου στη Γκαλερί της ’Ερσης έως και το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013.

Έζησα στο χωριό μου τα Βραχνέικα Πατρών μέχρι 18 χρονών. Ζωγράφιζα από μικρό παιδί. Από καθαρή τύχη άρχισα να ασχολούμαι συστηματικά με τη ζωγραφική, όταν ήρθαμε στην Αθήνα ως εσωτερικοί μετανάστες ,έπιασα δουλειά σε ένα εργαστήριο αγιογραφίας και αργότερα μπήκα στη σχολή Καλών Τεχνών. Τελειώνοντας το εργαστήριο του Γ. Μαυροϊδή και μετά τη θητεία μου στο εργαστήριο του Γ. Τσαρούχη, συνειδητοποιώ το έλλειμμα μόρφωσης, όχι ως αόριστη έννοια και με κόπους αρχίζω να αυτομορφώνομαι. Απορώ εκ των υστέρων πως άντεξα τόσα χρόνια προσπάθειας, ενώ ταυτόχρονα βιοπορίστηκα σκληρά πασχίζοντας να μην μου κάνει κακό, η άτσαλη αγορά της Αθήνας. Κάποια στιγμή κατάλαβα την αυταπάτη της προόδου στην τέχνη. Δεν αλλάζει μια γλώσσα, μονάχα πλουτίζει ή φτωχαίνει. Δεν ένοιωσα χειραφετημένος από δεσμεύσεις. Πίστεψα, πως στη ζωγραφική κατασκευή η αλήθεια της είναι το αυστηρό καλούπι που κάθε φορά επιλέγει να χρησιμοποιήσει ο καλλιτέχνης και όχι η αισθησιακή ή συναισθηματική εντύπωση που μπορεί να προκαλεί. Πως αλλιώς να εξηγήσεις τον κάθε μεγάλο ζωγράφο ή την λαϊκή ή οποιαδήποτε τέχνη. Παραδόξως , φαινομενικά, η λογική λαμπικάρει το συναίσθημα.

Σήμερα, ακόμα γυρίζω ξανά στο χωριό μου. Εκεί, παρουσιάζω σε έκθεση έργα που μέρος τους βρίσκεται στο ημερολόγιο αυτό. Πορτραίτα συχωριανών μου, τοπία και μερικά από τα μεγάλα βοτσαλωτά που έγιναν για τη διακόσμηση της εκκλησίας. Τα βότσαλα με τη σπάνια χρωματική ποικιλία, τα μάζεψα στην παραλία του χωριού.

Κώστας Παπατριανταφυλλόπουλος