Η αίσθηση του ίχνους που αναδύεται από τις εικόνες και η υλικότητα του ίχνους που διαφαίνεται από τις γλυπτικές μορφές είναι ο βασικός ιστός συνομιλίας των έργων των Γιώργου Λαζόγκα, Γιώργου Λάππα, Κωνσταντίνου Ξενάκη και Δημήτρη Χιωτόπουλου.

Η ζωγραφική από τη μια πλευρά, χειρονομιακή και ενστικτώδης η αποφασισμένη και εγκεφαλική. Σε αυτήν που καταγράφεται με άμεσο τρόπο ο κόσμος των συναισθημάτων και οι αντιλήψεις για φιλοσοφικές έννοιες όπως ο χρόνος. Αυτή που εμπεριέχει την χρήση των υλικών, τις τεχνικές και τις μεθόδους που διερευνούν σύγχρονους τρόπους διατύπωσης με σταθερό άξονα τα προσωπικά βιώματα του καθενός.
  
Και από την άλλη πλευρά η γλυπτική, που γεννά  ίχνη  ή αποτυπώσεις ανθρωπίνων βημάτων σε σταθερούς άξονες, η άξονες εκτός φυσικών  ορίων, χρησιμοποιώντας τα υλικά, σίδηρο, ύφασμα, χρώμα και μετουσιώνοντας  τα σε όρους, όπως η ζωή, ο χρόνος, ή ο θάνατος. Εν τέλει η γραφή του καθενός ξεχωριστά, ως εικαστική μεθοδολογία ή ως γλώσσα, αποτυπώνεται δίνοντας έμφαση στην υλικότητα του ίχνους.
  
Ο ίδιος ο Γιωργος Λαζόγκας σημειώνει : << …τα ίχνη έχουν τα χαρακτηριστικά μιας υλικότητας εν υπνώσει και υπονοούν το αντικείμενο που τα αναπαράγει.>>

   Κάλια Αϊδίνη