Η αμεσότητα και η τόλμη της σύλληψης, τα αλληλοσυμπληρωνόμενα σχήματα, τα έντονα χρώματα, εισβάλλουν μεμιάς στο βλέμμα του θεατή που έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπος με το εικαστικό έργο του Γιάννη Βάμβουρα.

Ο ίδιος, πρώτος καταδεικνύει την αφετηρία αυτής της πυκνής περιπέτειας: τις σκιές και το βάρος των μεγάλων ζωγράφων που «οδηγούν την πάλη του με το λευκό χαρτί ή τον καμβά». Περισσότερο από μια πορεία με αρχή και τέλος, περισσότερο από μια προσχεδιασμένη ενότητα, τα έργα της έκθεσης αποτελούν το εκχύλισμα των επιρροών, της έμπνευσης και των εμμονών του, ξεπηδούν από παντού, αιφνιδιάζουν το θεατή με την πολυσχιδή τους αφήγηση.

Για τον ίδιο το δημιουργό, η έλξη για το τυχαίο (μέσα από την επίπονη αναζήτηση), η κατάφαση της σημασίας της αυτόματης γραφής που τον οδηγεί, η απόλαυση αυτή του αέναου παιχνιδιού των σχημάτων και των χρωμάτων που η επίγευσή της τον ενθαρρύνει, η επιμήκυνση της δημιουργικής διαδικασίας, βαρύνουν περισσότερο ίσως και από το ίδιο το αποτέλεσμα.

Ίρις Κρητικού