Ο εικαστικός κόσμος του Βλάσση κερδίζει τον θεατή της, μοιάζει σαν να έχει προκύψει εύλογα, από μια εικονική πραγματικότητα που βρίσκεται κάπου δίπλα και μέσα μας, αλλά που την ξεχνάμε στην πιεστική ροή των καθημερινών καταστάσεων που ζούμε σε καταιγιστικό ρυθμό, στις μέρες μας. Ως προς αυτές τις αλλοτριωτικές όψεις της νέας καθημερινότητας, οι ζωγραφιές του Βλάσση αναλαμβάνουν λειτουργία παρηγορητική, καθώς 'η αγαλματώδης παρουσία του πεπερασμένου έπους', οι παλιές ιδανικές στιγμές που αντικρύζουμε, στηρίζουν ηθικά τον τωρινό θεατή που διαισθάνεται ότι πολύ σύντομα αυτό που ζεί θα μεταβληθεί σε παλιά 'παγιωμένη στο χρόνο στιγμή' όπως οι πίνακες.

Αγιογραφίες βιωμάτων που αγαπήσαμε όλοι μοιάζουν οι σκηνές συναναστροφών από τη προσωπική και τη κοινωνική ζωή μιας εποχής που μόλις παρήλθε. Καμαρωτές γυναίκες, οι άνδρες και τα παιδιά, φορώντας τα καλά τους ρούχα, ζευγάρια σε εκδρομή στην εξοχή, οικογένειες στις πλατείες της πόλης μπροστά σε μνημειακά κτίρια ή σε λιμάνια και πλατείες.

Προσδοκία Αναστάσεως, σαν τα πορτρέτα Φαγιούμ.

Δεν είναι μόνο τα πρόσωπα, είναι και τα σώματα με τις ιδιαίτερες κλίσεις της ραχοκοκαλιάς, την κίνηση των χεριών και των ποδιών, τις ειδικές ενδυμασίες με τις οποίες το άτομο παρουσιάζεται δοξασμένο και εκτιμημένο στη κοινωνία για να δικαιωθεί. Ο αστικός κόσμος του Βλάσση μας αντικρύζει όπως οι άγιοι στα εικονοστάσια της εκκλησίας, εγκαθιστώντας άμεσα μια σχέση επικοινωνίας αμφίδρομη ανάμεσα στα εικονίσματα και στους θεατές, και συντελώντας έτσι στη μυσταγωγία αισιόδοξης υπέρβασης της κοινής μοίρας.

Ο ζωγράφος αντλεί μεν από τις παλιές οικογενειακές φωτογραφίες, αλλά βασίζεται πολύ και στην δική μας εικονογραφική παράδοση – όπως άλλωστε και εκείνοι οι πρώτοι φωτογράφοι του 19ου αιώνα - στην αγαπητική σχέση με τα λατρευτικά εικονίσματα. Ο Τσαρούχης, ο Θεόφιλος, ο Βασιλείου, ο Φασιανός είναι οι πατέρες αυτής της δικής μας ζωγραφικής παράδοσης, ο Βλάσσης τους προεκτείνει με τον δικό του τρόπο.

Έτσι ο Βλάσσης μετατρέπει τους πρωταγωνιστές των πινάκων του σε τέμπλο και τον χώρο όπου βρίσκονται σε ευκτήριο οίκο, ταυτόχρονα μεταγράφει το αρχέτυπο συναίσθημα ως προς τις απεικονιζόμενες φιγούρες σε σύγχρονη εικαστική γλώσσα και σε σύνθεση με έντονα θεατρικά γνωρίσματα, με αμοιβαία σύνδεση των προσώπων, των καταστάσεων, των σημείων του δομημένου περιβάλλοντος προς ένα σύνολο μνημειακό, επιβλητικό, αλλά και οικείο, ένα εικονοστάσι αρχετύπων που έρχονται από το βάθος του χρόνου και που προδιαθέτουν το παρόν για μια ανάλογη διαχρονική προοπτική.

Χάρης Kαμπουρίδης
Ιστορικός τέχνης – σημειολόγος
Μέλος της Academia Europaea