«ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΙΣ»

Η Κριτικός και Ιστορικός Τέχνης Αθηνά Σχοινά γράφει:

Στα μονοπάτια του φωτός

Μια απόμαχη κι αποσυρμένη βάρκα ψαρέματος στην ακρογιαλιά, γίνεται για τον Στάθη Κουκόπουλο εν προκειμένω, η «υπόθεση εργασίας» του. Γνωρίζοντας σχέδιο κι έχοντας επί χρόνια εξασκηθεί στις τεχνικές και στην εκφραστικότητα του χρώματος , την εμφανίζει από διάφορες οπτικές γωνίες, που σκηνοθετούν την προσβασιμότητα του θεατή σε όσα η λέμβος μεταφοράς του υποβάλλει, εγκολπώντας μέσα από την παρουσία της και τον μεταφορικό λόγω ύπαρξης της.

Το βλέμμα αγκαλιάζει τμήματα απ'το σκαρί και την ίδια στιγμή μέρη από το διαλυμένο εσωτερικό του κουφαριού, καθώς και ξύλα αφημένα από την αποδόμηση την δική του, ατάκτως ερριμένα, που διαπλέκονται με άλλα παρεμφερών και παροπλισμένων «ταξιδιών». Η βάρκα, ναυάγιο στη στεριά, χαίνουσα και περιθωριακή, ανάμεσα σε άχρηστα κατάλοιπα πρότερων «βίων» της θάλασσας και της αλμύρας, γίνεται το ίδιο το ταξίδι, όπου το τέλος του μετατρέπεται σε αρχή για τα μονοπάτια του φωτός και τους μετατονισμούς του χρώματος.

Παρ'ότι ο Στάθης Κουκόπουλος χρησιμοποιεί ρεαλιστικό ιδίωμα, ο τρόπος με τον οποίο το διαπραγματεύεται, ενσωματώνει και μια γλώσσα γεωμετρικών στοιχείων, μέσα απ'τον ερειπιώνα των ξύλων, των αχρηστευμένων καφασιών και άλλων συνέργων. Ο ερειπιώνας αυτός δημιουργεί οπτικά ένα πλέγμα, σαν το δίχτυ του ελλείποντος ψαρέματος, που αλιεύει τώρα σημαίες από το δεύτερο σενάριο ζωής αυτής της βάρκας, η οποία λειτουργεί και ως σταθερά επανερχόμενο μοτίβο, υποδηλώνοντας εγγύτητες και αποστάσεις ανάμεσα στο απτό και στο μακρινό, στο παρατηρούμενο και στο φαντασιωτικό , στο προσδιοριζόμενο και σε μια σειρά αποκαθηλωτικών συμβολισμών. Η αφηγηματική πλοκή , μέσα απ΄την οποία εκκολάπτεται ο μύθος της εικόνας, αφορά το δικτύωμα του ίδιου του φωτός και των σκιάσεων, των περασμάτων κι αδιεξόδων του βλέμματος, καθώς αυτά δημιουργούν έναν λαβύρινθο, μέσα απ΄τους Δαιδάλους του οποίου η βάρκα ακόμη ταξιδεύει, μολονότι αραγμένη, προς έναν χωροχρόνο υπερβατικό......