«ΚΕΡΑΝΝΥΜΙ: ΚΕΚΡΑΜΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΑΚΡΑΤΟΣ ΟΙΝΟΣ»

Από την τρυφερή βλάστηση ως την ωρίμανση των σταφυλιών, τη γονιμότητα της γης ως τη μυθολογία του οίνου, οι αναπαραστάσεις και οι συμβολισμοί συγκροτούν ένα θέμα μεγάλης συνέχειας στην ιστορία της τέχνης.

Στην ιστορία της ζωγραφικής το θέμα στη διαχρονική του παρουσία συμπτύσσεται στο συμβολισμό της δημιουργίας, της παραγωγής και της τρυφερής καθημερινότητας ως τη γιορτή και τη μετάβαση από το χθόνιο στο ουράνιο, τη φυσική διάχυτη διονυσιακή αίσθηση που αποτυπώνεται στη διαδρομή από το αμπέλι στο κλίμα και από κει στο σταφύλι, το κρασί και στη μέθη.

Το έργο «κεράννυμι: άκρατος- κεκραμμένος» παρακολουθεί το ζεστό χειμώνα και τη σύντομη άνοιξη, την είσοδο στο καυτό καλοκαίρι, περιμένοντας την ωρίμανση και τον τρύγο. Η αναστάτωση στη φυσιολογία των καιρών (κλίματος και εποχών) αποτύπωσε τα χαρακτηριστικά σ' αυτή τη δημιουργία. Η εικαστική γλώσσα παραπέμπει σε δόκιμες προτάσεις της τέχνης σε καταθέσεις άλλων τεχνών και στη διαχρονική γνώση αρχαίων τεχνικών που χρησιμοποίησαν σχολές της τέχνης και ξεχάστηκαν στη διαδρομή, συγχωνεύτηκαν ωστόσο και επιστρατεύτηκαν στη σύγχρονη απόδοση.

Η σημειολογική αφηγηματολογία στηρίζεται στην αρχή των αντιθέτων και ολοκληρώνεται στο διάλογο του εσωτερικού έργου με το περιβάλλον που συγκροτεί και τις συνθήκες της παραγωγής του θέματος. Στην εικαστική πρόταση της διττής όψης του πίνακα στο ευρύτερο πλαίσιο, «έργο-μέσα στο έργο», η σκηνογραφική οργάνωση έρχεται να συναντήσει στο εσωτερικό του έργου την αποτύπωση του ψυχισμού και καθιστά την εικόνα αναφορά στη φυσική κίνηση που ακολουθεί το χυμό από τη ρίζα ως τα φύλα και τον καρπό, με την τεχνική απόδοση του ρεαλισμού της φύσης.

Ο εξωτερικός χώρος του έργου διατυπώνεται με στάχτες, το σημείο μηδέν της δημιουργίας και της εκκίνησης του φωτός από το σκοτάδι, χτίζεται με την τεχνική φροντίδα ενός αληθινού εργάτη της ύλης ως αναφορά στον ψυχισμό και στο γίγνεσθαι, στη δημιουργία, χαρακτηριστικό γνώρισμα του καλλιτέχνη. Το φως είναι φως γιορτής και το σκοτάδι το άγνωστο, η στάχτη συνειρμική αναφορά στη γονιμότητα και τα απομεινάρια των σταφυλιών μετά το πάτημα αποδίδουν τη σχέση με την απτή pραγματικότητα. Εικόνες στο φως, όψεις στη σκιά, προβολή μιας μυστικής ζωής που αναπτύσσεται αθόρυβα ως τον παροξυσμό των χρωμάτων και την τελεσίδικη θέση τους στα συναφή αντικείμενα της εμφιάλωσης, της αποθήκευσης, τα σύμβολα του προορισμού που εξακτινώνουν τη μεστή γεύση της υλικής πραγματικότητας.

Οι ανάγκες της σκηνογραφικής απόδοσης του έργου, όπως και οι ανάγκες της προαπαιτούμενης ύλης, μαρτυρούν τη γνώση της τεχνικής, αναδίδουν την περιεκτική ιστορία της ζωγραφικής και αφήνουν την προσωπική έκφραση σε μια χυμώδη και βασανιστική αίσθηση ζωής. Η ανησυχία για τον κόπο της παραγωγής του κρασιού και η ψυχική ανάγκη για το κρασί, σε ένα παιχνίδι εικονικού και ανεικονικού ρεαλισμού στην τέχνη του Τάκη Στεφάνου