«Ο θάνατος που ονειρεύτηκες 27η ΙΟΥΛΙΟΥ 1890»

Ο Βαν Γκόγκ, με τον ταραγμένο ψυχικό κόσμο, την εσωστρεφή, καθαρά υποκειμενική ζωγραφική και το τραγικό τέλος, ενσαρκώνει σχεδόν απόλυτα τη μυθολογία του μοντέρνου καλλιτέχνη. Ενός, δηλαδή, ηρωικού και ρομαντικού ατόμου που δεν υπακούει σε συμβατικούς κανόνες και δεν δεσμεύεται από ιστορικές συντεταγμένες αλλά ανταποκρίνεται μόνο στην πηγαία του έμπνευση και αναπόφευκτα πεθαίνει νέος και φτωχός χωρίς να προλάβει να δει το έργο του να αναγνωρίζεται από κοινό και ειδικούς. Αυτή τη μυθολογία πραγματεύεται στο έργο του ο Σκουλάκης, συγκεντρώνοντας σ’ένα πίνακα ( συμβολικά πάνω στο τρίστρατο ενός αγρού ) τρία στοιχεία που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την υψηλή δημοτικότητα του Βαν Γκόγκ στον 20ο αιώνα – και κατ’ επέκταση των περισσοτέρων πρωτοπόρων μοντέρνων.

Πρώτα απ’όλα ο πίνακας του φόντου, ο περίφημος Αγρός με τα κοράκια έχει κατακυρωθεί στη συνείδηση του ευρύτερου κοινού ως το τελευταίο έργο του ζωγράφου πριν αυτοκτονήσει, καθώς το απειλητικά συστρεφόμενο τοπίο και τα δυσοίωνα κορμάκια προμηνύουν συμβολικά το επερχόμενο τέλος. Αν και η σύγχρονη έρευνα έχει αποδείξει ότι το έργο δημιουργήθηκε νωρίτερα, η πεποίθηση συντηρείται ακριβώς γιατί προσφέρει στο μέσο θεατή μια έμμεση ταύτιση του μοντέρνοι έργου τέχνης με τις ανεξερεύνητες εσωτερικές διεργασίες της καλλιτεχνικής ιδιοφυίας. Η εμπειρία της τέχνης μεταφέρεται έτσι σ’ένα λαϊκό – ψυχολογικό επίπεδο με το οποίο το ευρύ κοινό – ιδιαίτερα μετά την καθιερώσει του Φρόιντ – είναι πλέον εξαιρετικά οικείο.

Συμμετέχουν οι:
Π. Αγγελίδης , Α. Απέργης, Σ. Κατσούλης, Κ. Μορταράκος, Χ. Μπότσογλου Γ. Νικολαίδης, Α. Παπάζογλου, Δ. Σκουλάκης, Π. Χαμπίδης, Α. Χρηστίδης