Ο Δέδος ανήκει στη γενιά των νεοπαραστατικών καλλιτεχνών και η νέα του δουλειά εντάσσεται στο ίδιο πνεύμα που χαρακτηρίζει και την προηγούμενη, όπου κυριαρχούν ο σεβασμός στο αντικείμενο και η πιστότητα της ρεαλιστικής καταγραφής του κόσμου μας.

Στην τέχνη του διακρίνουμε τη σαφήνεια και την αλήθεια, δύο ποιότητες που εκφράζονται μέσα από ένα ρεαλιστικό λεξιλόγιο, με το οποίο δεν επιδιώκει απλά μια αναγραφή φυσικών σκηνών αλλά μας οδηγεί μέσα από μια σειρά υπαινιγμών στην εσωτερικότητα των πραγμάτων και τη μαγεία των αντικειμένων.

Μέσα από μια ποιητική της θεματικής του ξεπροβάλλει ένας κόσμος γεμάτος γοητεία, τοπία που αναδίδουν τη νοσταλγία για έναν απολεσθέντα παράδεισο, μια Χαμένη Αρκαδία που διασώζεται σαν αρχέτυπο στη μνήμη μας ή προβάλλεται σ' αυτήν σαν επιθυμία ανεκπλήρωτη, ένα όνειρο απραγματοποίητο που θα γεμίζει πάντα τον χώρο του φανταστικού.

Η νοσταλγία εμποτίζει τα πράγματα και αυτά με τη σειρά τους μας γεμίζουν με μια αίσθηση μοναξιάς, μιας ήρεμης και γαλήνια θλίψης που απαυγάζει την ανθρώπινη ύπαρξη σαν καθολική συνθήκη των όντων και των πραγμάτων. Αυτό τονίζεται περισσότερο μέσα από τα συγκρατημένα χρώματα και τους γαιώδεις τόνους, καθώς και τα στοιχεία σύνθεσης που κατασκευάζουν τον χώρο τους.

Η τέχνη του Δέδου δεν επιζητεί το πολύπλοκο και την εκζήτηση. Έχει τη δύναμη να προβληματίζει και χωρίς αυτά. Είναι μια τέχνη που επιθυμεί να είναι κατανοητή και προσεγγίσιμη. Μια τέχνη που θέλει να θέτει ερωτήματα γύρω από τη θέση μας στον κόσμο και τον εαυτό μας αλλά παράλληλα παραμένει ανάλαφρη και αναπαυτική για την ψυχή και το νου σαν μια πολυθρόνα, για να παραφράσουμε τον Matisse, ή και μια υπόσχεση ευτυχίας και ακόμα μια Κυριακή στη ζωή μας, μια μέρα γιορτής και χαράς για το μάτι και την καρδιά μας.