Η ζωγραφική της Μαρίας Μαργακουδάκη διατυπώνει τον εικαστικό της προβληματισμό με παραστατικά μέσα χωρίς να φτάνει όμως στον ρεαλισμό. Σκοπός της είναι να δηλωθούν εσωτερικές καταστάσεις που όμως δεν επαναλαμβάνονται οι ίδιες σε κάθε έργο. Ως μέσο για την απόδοση αυτών των καταστάσεων χρησιμοποιούνται μοντέλα, επιλεγμένα όχι απαραίτητα για την εξωτερική τους εμφάνιση, αλλά για τη δυνατότητα επικοινωνίας ζωγράφου-μοντέλου. Κάθε μοντέλο αποπνέει ξεχωριστές εσωτερικές καταστάσεις, που ταυτίζονται με τις αναζητήσεις της ζωγράφου στη δεδομένη στιγμή της ζωγραφικής δημιουργίας, Έτσι, μέσω της ζωγραφικής διεργασίας, αυτή η εσωτερική επικοινωνία και κατάσταση, ανασύρεται και καταγράφεται στον καμβά. Το μοντέλο δηλαδή γίνεται ένα μέσο-ενδιάμεσο για τη επίτευξη του σκοπού, που εκτός από την εσωτερική αναζήτηση είναι και η ανάγκη για ζωγραφική.

Για την επίτευξη του σκοπού της η Μαρία Μαραγκουδάκη χρησιμοποιεί μια γνωστή εικαστική γλώσσα που φαίνεται να τη γνωρίζει καλά, προσθέτοντας ένα μικρό λιθαράκι στην εξέλιξη της ζωγραφικής δημιουργίας όσον αφορά την απόδοση των εσωτερικών καταστάσεων, της ειλικρινούς και βαρύτερης ανθρώπινης προσέγγισης, μέσα από μια σημερινή ζωγραφική. Από τεχνικής πλευράς τα έργα έχουν εσωτερική δομή, οι μορφές είναι στέρεες, δίνοντας την εντύπωση του όγκου. Η σάρκα φαίνεται να πάλλεται και οι μορφές να αναπνέουν έτοιμες να ξεπηδήσουν από το έργο και να έρθουν κοντά μας ή μας δίνεται η αίσθηση ότι απλώνοντας το χέρι μας θα αγγίξουμε το δέρμα της ζωγραφισμένης κοπέλας του πίνακα. Ο χώρος παίζει δευτερεύοντα ρόλο στα έργα και χρησιμοποιείται για να ενισχύσει το θέμα ή παραλείπεται εντελώς αν δεν εξυπηρετεί το σκοπό του έργου.