ΝΤΟΡΑ ΡIZOY - Contre lumière. Θέσεις, συνθέσεις, ...υποθέσεις.

«Κόντρα στο φως» κι οι μορφές γίνονται σιλουέτες που κινούνται σ' ένα θεατρικό σκηνικό, έχοντας αποδράσει από την πραγματικότητα.

«Η αυλαία ανοίγει» για τη μουσική και το χορό. Ο χώρος πλημμυρίζει ήχους, τα μάτια μας γεμίζουν χρώματα. Η γυναίκα λικνίζεται γεμάτη χάρη, ανακαλύπτει τη θηλυκότητά της, η νεαρή κοπέλα γίνεται γυναίκα, ακροβατεί ανάμεσα στην αθωότητα και την υποψία του έρωτα, που σε κάποια έργα γίνεται ερωτισμός. Τότε τα έργα γίνονται μελωδικά, όχι μόνο μέσα από το θέμα – που συχνά είναι απλά η αφορμή για τη ζωγραφική- αλλά με τη χρωματικότητά τους και τη λακωνικότητα της φόρμας.

Οι πόλεις της Ντόρας Ρίζου είναι ο χώρος που φιλοξενεί τα παιχνίδια του νου και της ψυχής, είναι η σκηνή του ονείρου, είναι η απόδραση από την τσιμεντένια πραγματικότητα. Πάνω στις στέγες χορεύουν οι ονειροπαρμένοι, οι ερωτευμένοι, σημαίνουν εγερτήριο οι αισιόδοξοι, στοχάζονται οι μελαγχολικοί, πετούν τα παιδιά χαρταετούς. Η νύχτα περικλείει στοργικά τις σκηνές που διαδραματίζονται. Φεγγάρια πορσελάνινα παρακολουθούν σιωπηλά τις πράξεις των ανθρώπων , το φως τους μαγεύει τα πάντα. Μια υπερρεαλιστική χροιά απλώνεται παντού. Μαγικά φαίνονται όλα μέσα στη λάμψη της σελήνης, της θηλυκής σκοτεινής θεάς του έρωτα και του θανάτου.

Στα Τοπία της – η θάλασσα, τα βράχια, οι ακρογιαλιές, οι φάροι, τα πλεούμενα – όλα λυτρωμένα από περιττά τερτίπια, ανάγονται σε σύμβολα, όπως και κάθε μοτίβο στα χέρια της Ντόρας Ρίζου. Αναμονή, αποχαιρετισμός, ελπίδα, έρωτας, μελαγχολία. Χάρτινα καράβια πλέουν σε θάλασσες του ονείρου, κάποτε μετατρέπονται σε χαρταετούς που πετούν ψηλά. Κρατώντας τη σχηματοποίηση και τις καθαρές κλειστές φόρμες του κολάζ η Ντόρα Ρίζου στη νέα της δουλειά ξεκινά και κατακτά παραδοσιακές – για την ίδια όμως νέες – εικαστικές αξίες, χρησιμοποιώντας και τα ανάλογα μέσα. Εμπλέκεται στο παιχνίδι της πλαστικότητας, της απόδοσης του όγκου, των χαρακτηριστικών του προσώπου. Ζωγραφίζει τώρα με πινέλο, λάδια ή ακρυλικά, πάνω σε μουσαμά. Αισθάνεται πως οι μικρές διαστάσεις, δεν «χωράνε» πια όλες τις εικόνες της. Ανοίγεται, απλώνεται κι αυτό προσδίδει στις συνθέσεις της περισσότερη αυτάρκεια.

Μέσα σε διάχυτη υπερρεαλιστική ατμόσφαιρα απολαμβάνουμε το θεατρικό παιχνίδι, το χορό, τη μουσική, το διακριτικό ερωτισμό, τους φόβους, τη μοναξιά, τη λαχτάρα για φυγή, ο χρόνο να σταματά. Η Ντόρα Ρίζου βρίσκεται σε μια νέα ιδιαίτερα γοητευτική περίοδο της δουλειάς της, που προμηνύει ακόμα πιο ενδιαφέροντα εικαστικά αποτελέσματα.