Αν δεχτούμε την άποψη ότι η παράσταση τονίζει τη σημασία της αναπαράστασης τότε μπορούμε να εστιάσουμε στην αξία των έργων του Βαγγέλη Λιούγκα. Οι κούκλες που φωτογραφίζει με εξαιρετική υπομονή ενός μικρογράφου πάνω σε μικρών διαστάσεων τελάρα, είναι αναπαραστάσεις γεγονότων.

Ο θεατής καλείται να αναγνωρίσει την ικανότητα του καλλιτέχνη να υποκαθιστά την πραγματικότητα με την ψευδαίσθηση της επικοινωνίας. Αφού έχει προηγηθεί σε διανοητικό επίπεδο η ανάλυση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και αφού έχει ερμηνευτεί και έχει γίνει αποδεκτός ο παθητικός ρόλος του σύγχρονου ανθρώπου μπροστά στην τεχνολογία, την πολιτική και τους κοινωνικούς θεσμούς εκείνο που απομένει στον καλλιτέχνη είναι να αναπαραστήσει με σύμβολα το νέο πεδίο της ατομικής του δράσης.

Αυτό το πεδίο είναι ουδέτερο, χωρίς εθνικά ή προσωπικά χαρακτηριστικά, είναι πολύχρωμο για να ταιριάζει στην μετά-ποπ ατμόσφαιρα της μετακαταναλωτικής εποχής, ανάλαφρο ώστε να μην αφήνει ίχνη τραγικών φόβων, επιφανειακό ώστε να μην ξυπνάει συναισθηματικές και ιδεολογικές κρίσεις. Και πάνω απ' όλα παιχνιδιάρικο καθώς μερικοί μαγνήτες στην πλάτη των έργων επιτρέπουν στον θεατή να αλλάξει τη σειρά τους και να παρασυρθεί στο πολυπόθητο «παιχνίδι» τις ώρες της ακαταμάχητης αποχαύνωσης.

Προτείνω νια διώξουμε κάθε αμφιβολία για το σημειολογικό περιεχόμενο των χειροκίνητων ζωγραφιών του Λιούγκα και να δεχτούμε με θάρρος τα έργα του ως μικρά γεγονότα ανάλαφρης καθημερινότητας όπως επιβάλλει η τωρινή πραγματικότητα, στο κλίμα μίας εμπόλεμης κατάστασης προς τους «ορατούς» και «υποθετικούς» τρομοκράτες του διεθνούς συστήματος. Άλλωστε η τέχνη έχει κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να μην φροντίζει να απαθανατίζει τη βαθύτερη ουσία του ανθρώπινου δράματος αλλά και το απύθμενο της δημόσιας και ιδιωτικής βλακείας.

Υπογραμμίζοντας τη διαπίστωση του Umberto Eco, μην περιμένουμε ποτέ από την ελεύθερη συζήτηση να αναπηδήσουν οι ανακατατάξεις των συστημάτων στον κόσμο, είναι εξαιρετικά αντιδραστικό να αναπαριστά με τόση διαύγεια στις εικόνες του ο Λιούγκας, τον διανοητικό θάνατο του σύγχρονου ανθρωπάκου. Και εξαιρετικά ρομαντικός ο ίδιος ώστε μέσα από αυτές να ταπεινώνει την απραξία μας!