Η δεύτερη του έκθεση του καλλιτέχνη αποτελούμενη από θαλασσογραφίες, παραστάσεις και συνθέσεις, είναι η συνέχεια μιας συσσωρευμένης καλλιτεχνικής τάσης η οποία, όπως λέει ο Π. Τέτσης,  ενεργοποιήθηκε σε μια έκφραση μίξης του ζωγραφικού και του γλυπτού ανάγλυφου.

Το κύριο χαρακτηριστικό των έργων του Τάσου Πικιώνη, είναι η παρουσία της τρίτης διάστασης, που αναδύει το θέμα, έξω από το δισδιάστατο επίπεδο του πίνακα.

Το θέμα ξεχειλίζει στο χώρο, μέσω μιας φαινομενικής προοπτικής και πλαστικότητας. Τα αντικείμενα ημίγλυπτα ή γλυπτά, προέχουν του πίνακα που, εναρμονισμένα με την συνθετικότητα και την προοπτική, προβάλλουν το θέμα με εκπληκτικό τρόπο, δημιουργώντας την αίσθηση, ότι βρίσκεσαι μέσα στον ίδιο το χώρο του. Το χρώμα, σε απόλυτη ενότητα με την πλαστικότητα και την υφή του έργου, έρχεται να συμπληρώσει και να ολοκληρώσει το έργο.

Η επιδίωξη μιας απόλυτης πραγματικότητας, στα περισσότερα θέματα, πραγματώνεται με τη χρήση υλικού από το ίδιο που απεικονίζεται ( άμμος, ύφασμα, σοβάς, ξύλου κ.λ.π.) και τη χρήση φυσικών χρωμάτων, όπως ασβέστης, τριμμένα κεραμικά, τσιμέντο κ.ά.

Το αποτέλεσμα είναι πράγματι εντυπωσιακό, όμως ο καλλιτέχνης δεν αρκείται μόνο στη ρεαλιστική αυτή έκφραση, έντονες καλλιτεχνικές τάσεις εκδηλώνονται και σε άλλες μορφές δημιουργίας όπου υπάρχει το μεταφυσικό στοιχείο και ακόμη, στα τελευταία ιδίως έργα του, που κυριαρχεί έντονα, η αφηρημένη έκφραση.