Η Γκαλερί Έρση την Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012, 8.00 μμ παρουσιάζει την ομαδική έκθεση ζωγραφικής με τίτλο ׃

«ΚΑΡΕΚΛΑ …ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ»

Tης Ντόρας Ηλιοπούλου-Ρογκάν

Την ιδέα της τωρινής έκθεσης,την εμπνεύσθηκαν οι ΄Ελσα και η Κάλια Αϊδίνη από μια φράση της αείμνηστης, χαρισματικής Μελίνας Μερκούρη: "Θέλω να με αγαπάνε και οι καρέκλες ακόμα και όταν κάθομαι πάνω σε αυτές να μην τις πονάω…..".

Με το Τριώδιο και τις φετινές Αποκριές που λόγω κρίσης περνούν απαρατήρητες, μια έστω και μικρή τρέλα, ταράζει κάπως τα νερά…..βγάζοντάς μας από τον πρωτόφαντο για Έλληνες λήθαργο που βιώνουμε. Και αναρωτιόμαστε μήπως και μας χρειάζεται κανένα καρεκλοπόδαρο ώστε να συνέλθουμε κάπως …και να αντιδράσουμε σε όλα αυτά τα εφιαλτικά βάρη που μας ζώνουν από παντού. Θα συνέλθουμε, όμως; γιατί, βέβαια αυτό είναι το ζητούμενο.

Εικοσιοκτώ καλλιτέχνες δίνουν το πρόσταγμα εδώ, μες από τους τρόπους με τους οποίους βλέπουν, αισθάνονται, βιώνουν, μεταχειρίζονται και αξιοποιούν την καρέκλα. Τη μοναχική καρέκλα, την παρεϊστικη καρέκλα, τη συντροφική καρέκλα, την παιδική καρέκλα, την καρέκλα του τεχνίτη, την καρέκλα -σύντροφο του γραφείου - την "καθώς πρέπει" καρέκλα, την καρέκλα του καφενείου και του καπηλειού, την άτυπη καρέκλα του ξενοδοχείου, την πάνινη καρέκλα, την ψάθινη καρέκλα, την καρέκλα – ερείπιο που είναι για τα παλιοσίδερα. Την καρέκλα όπως την οραματίστηκαν και την έφτιαξαν έπιπλο-έργο τέχνης οι καλλιτέχνες.

Την καρέκλα – κομοδίνο για τα προσωπικά μας είδη, δίπλα στο κρεβάτι, και που αν χρειαστεί εμποδίζει νήπια και γέρους να πέσουν από αυτό. Την αρτιμελή και τη λαβωμένη καρέκλα, τη σκονισμένη και τη γυαλιστερή. Τη φανταχτερή και την διακριτική καρέκλα. Την περιστρεφόμενη και τη σταθερή καρέκλα. Τη συμπαγή καρέκλα και εκείνη με τα σκέρτσα και τα ανοίγματα. Την άφιλη καρέκλα που σε βασανίζει με τη σκληράδα της και εκείνη που δεν αποφασίζεις να αφήσεις. Την καρέκλα που σε προσκαλεί και εκείνη που σε διώχνει με κάθε τρόπο. Την αμαρτωλή καρέκλα που σε διευκολύνει σε πονηρές στιγμές.. Την καρέκλα – πρόσχημα για σύναψη φιλίας, τη σιδερένια καρέκλα του κήπου αν δεν έχει ήδη απαχθεί από κάποιο λαμόγιο για να καταλήξει άδοξα σε παλιοσίδερα.

Την καρέκλα που θέλεις να εκσφενδονίσεις σε κάποιον που σε προκαλεί άσχημα και που μακάρι να είχαμε πετάξει και εμείς κατακέφαλα σε όσους μας ταπείνωσαν ανεπανόρθωτα. Την καρέκλα - ανάμνηση των παιδικών μας χρόνων που ακόμη και αν δεν υπάρχει πια, δεν παύουμε να την φέρνουμε στη μνήμη μας, με όλα όσα – ευχάριστα και δυσάρεστα - ζήσαμε επάνω της: από το φαγητό που σαν πεισματώναμε δεν τρώγαμε μέχρι τα πρώτα γράμματα που μάθαμε και τα δειλά ορνιθοσκαλίσματά μας. Την καρέκλα – σε πρώτη ζήτηση στις φιλικές συνάξεις που τη στριμώχναμε ανάμεσα στις αδελφές της για να χωρέσουμε, όλοι. Την καρέκλα πάνω στην οποία ξαγρυπνούσαμε κάποιον συγγενή άρρωστο διοχετεύοντας επάνω της όλη μας την αγωνία. Την καρέκλα που μας υπέμενε ώρες ολόκληρες, δουλειάς σε κάποιο γραφείο εκφράζοντας πότε – πότε την αδημονία της με κάποιο τρίξιμο, σαν αναστεναγμό. Την καρέκλα πάνω στην οποία κοιμόταν και γουργούριζε η γάτα μας, προτού να την εκτοπίσουμε για δική μας χρήση.

Την καρέκλα άξιο υποκατάστατο της ανθρώπινης ύπαρξης ακόμη και σε στιγμές υπέρτατης μοναξιάς ή περισυλλογής. Θα θυμάμαι προσωπικά, πάντοτε, τη "Συνομιλία στην άμμο" με δύο-τρεις καρέκλες στην ακροθαλασσιά του Σπύρου Βασιλείου. Παρουσίες που αντικαθιστούσαν, όσο γίνεται πιο δημιουργικά, την απουσία της ανθρώπινης μορφής σε σημείο, που να μην ελλοχεύει καμία .
Το αντίθετο, μάλιστα.
Δεν είναι, πράγματι, τυχαίο που οι συχνοί πελάτες ενός και του αυτού εστιατορίου προτιμούν την τους. Έκείνην που ανταποκρίνεται στις ιδιομορφίες της σωματικής τους διάπλασης και που γι αυτόν τον λόγο είναι φιλική μαζί τους. Ποιός άλλωστε, μπορεί με βεβαιότητα να ισχυριστεί ότι οι καρέκλες δεν έχουν ψυχή; Πως δεν αντιλαμβάνονται τι, ακριβώς μας συμβαίνει από τον τρόπο που θα τις αγγίξουμε, θα τις πιάσουμε, θα τις μεταφέρουμε, θα καθίσουμε επάνω τους, θα τις αγγίξουμε νευρικά με το πόδι μας τρίβοντάς το, πολλές φορές, επάνω τους.

Καρέκλες: υποδοχείς της συναισθηματικής μας κατάστασης, της νευρικής μας φόρτισης. Καρέκλες-συμπαραστάτες. Καρέκλες – μάρτυρες της καθημερινότητάς μας όπως και των , ξεχωριστών στιγμών της ζωής μας. Καρέκλες που, όντως, οφείλουμε να αγαπάμε, να προσέχουμε να μην κακοπάθουν, ακόμη και να ανεχόμαστε μερικές ιδιοτροπίες τους που αναπτύσσουν με τον χρόνο και την κακομεταχείριση από τρίτους. Και αυτό, γιατί σε αυτές αποκρυπτογραφείται πάντοτε είτε στιγμιαία είτε σε μεγαλύτερη χρονική περίοδο κάτι το ουσιαστικό από την ίδια τη ζωή μας.

Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
Δρ. ιστορικός της Τέχνης-τεχνοκριτικός

Συμμετέχουν οι׃

Γ. Αντωνόπουλος, Α. Αντωνόπουλος, Κ. Ασαργιωτάκη, Π. Αγγελίδης, Μ. Αμάραντος, Α. Βελημπασάκης, Σ. Βασιλείου, Α. Γεωργίου, Π. Γουλάκος, Σ. Δασκαλάκης, Μ. Ζαμπούρα, Κ. Κατζουράκης, Γ. Μαυροίδης, Κ. Μορταράκος, Θ. Μανωλίδης, Μ. Μανουσάκης, Κ. Μαρούδα, Α. Νικολάου , Φ. Παρασκευουδάκης , Τ. Ρήγας Γ. Ρόρρης, Ε. Σακαγιάν, Δ. Σκουλάκης, Α. Σιάμου ,Γ.Σταθόπουλος, Α. Μ. Τσακάλη, Α. Φασιανός , Novello Finotti.