Μπορεί η κατά τον Ουμπέρτο Έκο διεθνοποίηση του βλέμματος να είναι βασική συνιστώσα του παρόντος, αλλά οι ζωγράφοι συνεχίζουν να επικεντρώνουν το δικό τους βλέμμα στον στενό ζωτικό χώρο – τον δικό τους και τον δικό μας – της πόλης, της πολιτείας, του χωριού, της γειτονιάς. Πάντα αρέσκονταν να δημιουργούν τη μακέτα του σκηνικού της ζωής μας, του σκηνικού του παρελθόντος και του μέλλοντός μας. Οι ζωγράφοι αρέσκονται να υπερβαίνουν το παρόν και μιλούν κυρίως για ό,τι βρίσκεται πέρα από αυτό. Έτσι όμως, τελικά, δημιουργούν το δικό μας παρόν ή καλύτερα την ατμόσφαιρα της καθημερινότητάς μας. Γιατί όπως συμβαίνει και με τα πραγματικά σκηνικά, κι αυτά τα έργα συμμετέχουν καθοριστικά στο καθημερινό δρώμενο, στο σπίτι, τον δρόμο, την εργασία, στους μοντέρνους χώρους κοινωνικής συναναστροφής.

Έργο τέχνης είναι αυτό που έχει τα παράθυρά του διάπλατα ανοιχτά και σε αφήνει, αν δεν σε προσκαλεί κιόλας, να μπεις και να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη του σαλονιού. Έτσι όπως είχαν τα πραγματικά παράθυρά τους ανοιχτά τα παλιά αθηναϊκά σπίτια στους πίνακες του Σπύρου Βασιλείου. Αυτοί οι σκαλιστοί καθρέφτες, η παλιομοδίτικη λάμπα της μέσης, έχουν άραγε κάτι από το μέλλον μας; Ο Βασιλείου τα έβαζε για να εξοστρακίζεται πάνω σε αυτά η ασχήμια της πόλης που την ζωγράφιζε να κοιμάται κάτω από το υπερβατικό φως της παλαιάς λάμπας. Όπως γράφει η Νέλλη Κυριαζή, «Μεταφέρει το καβαλέττο του στο εσωτερικό των σπιτιών και αποτυπώνει την ομορφιά του καθρέφτη με τα αγγελάκια, τα αγαπημένα κάδρα στους τοίχους, ψηλαφίζει το χνούδι των πραγμάτων και σπεύδει να παρηγορήσει την ψυχή μας προβάλλοντας αυτά τα “εσωτερικά” απεικάσματα της όρασης στην παγερότητα του έξω χώρου.

Οι ζωγράφοι ρεμβάζουν κοιτώντας προς το παρελθόν, προς τις αρχαίες γειτονιές. Ακολουθώντας τους προσπαθούμε να μαντέψουμε το μέλλον. Γιατί οι καλλιτέχνες δεν είναι αρχαιολόγοι. Οιωνοσκοπούν στα ερείπια, τις κολώνες, τις μετώπες, τις ληκύνθους, για να δουν τι καιρό θα συναντήσουμε στο ταξίδι μας. Ο Αλέκος Φασιανός, συστηματικός επιστροφεύς στον μύθο της παλιάς γειτονίας και θιασώτης της ομορφιάς που σε δένει με το παρελθόν, γράφει: «Μου έλεγε η μητέρα μου ότι ο μόνος δρόμος απ’ όπου βλέπεις την Ακρόπολη είναι η οδός Αθηνάς, και πήγαινε και την έβλεπε. Κι έλεγε: “Εντάξει, την βλέπουμε ακόμα”»...

Νίκος Γ. Μαστροπαύλος
Δημοσιογράφος - Πολιτισμολόγος

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες:
Ρ. Αβαγιαννού, Μ. Ardeleanou, Π. Αγγελίδης, Κ. Αργύρης, Σ. Βασιλείου, Μ. Βενιός, Α . Γρηγόρα Θ. Κατσιπάνος Σ. Κατσούλης, Δ. Κανάς, Α. Κατσιμάρδος, Δ. Κατσιγιάννης, Κ. Κερεστετζής, Λ. Κογεβίνας, Β. Λιαούρης, Γ. Μαυροίδης, Α. Μάτσα, Κ. Μαλάμος, Μ. Μπιτσάκης, Χ. Μοσχοβίτης, Β. Παπανικολάου, Κ.Παπανικολάου, Κ. Παπατριανταφυλλόπουλος, Α. Πατράκης, Φ. Παρασκευουδάκης, Π. Πρέκας, Κ. Σιαφάκας, Ε. Σακαγιάν, Ε. Σούτογλου, Σ. Τόλιος, Μ. Τζωρτζακάκης, Α. Φασιανός, Π. Φειδάκης, Μ. Χάρος, Π. Χαμπίδης Κ. Χατζηγιανούλη.