Νίκος Στεφάνου

Ο Νίκος Στεφάνου γεννήθηκε στον Πειραιά 01-01-1933.

Σκηνογράφος, ζωγράφος, κεραμίστας. Από τα 17 του χρόνια άρχισε να εργάζεται στο θέατρο ως ζωγράφος στην εκτέλεση σκηνογραφιών για το ελεύθερο θέατρο της Αθήνας, την Λυρική σκηνή και το Εθνικό Θέατρο, αλλά και για κινηματογραφικές παραγωγές. Το 1960, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, πραγματοποίησε ελεύθερες σπουδές θεάτρου στο Παρίσι, ενώ συγχρόνως παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην Ecole des Beaux-Arts. Έχει εργαστεί για τη ζωγραφική θεάτρων στο Παρίσι (Opera, Opera Comique, Odeon Chatelet) στη Βιέννη (Staatsoper, Volksoper) και στο Μόναχο. Φιλοτέχνησε τα σκηνικά και τις ενδυμασίες για παραστάσεις των θεάτρων Oxford Play House και Round House του Λονδίνου. Έχει συνεργαστεί με όλες τις κρατικές σκηνές Εθνικό Θέατρο ΕΛΣ ΚΘΒΕ κτλ.) και πολλούς θιάσους ελεύθερου θεάτρου. Μέχρι το 1970 είχε την απόλυτη ευθύνη του σχεδιασμού των κατασκευών και της ζωγραφικής εκτέλεσης των σκηνογραφιών όλων των έργων που παρουσιάστηκαν στην Εθνική Λυρική Σκηνή και στο Εθνικό Θέατρο .

Οι σκηνογραφικές του δημιουργίες διακρίνονται για τη λιτότητα των εκφραστικών μέσων και τις περιορισμένες κατασκευαστικές απαιτήσεις. Με ευτελή υλικά (χαρτί, ξύλο) δημιουργεί, στην ουσία, μια ζωγραφική σε τρεις διαστάσεις, όπου συνδυάζονται με φαντασία, και παρακολουθώντας πάντοτε τις δραματουργικές ανάγκες του έργου, στοιχεία ρεαλιστικά, αφαιρετικά και κονστρουκτιβιστικά. Δεν επιχειρεί να πείσει για το ρεαλισμό του χώρου που αναπλάθει. Αντίθετα, ενδιαφέρεται να υποβάλει έναν κόσμο αλλιώτικο, όπου ο θεατής μπορεί, έστω και για λίγο, να βιώσει το όνειρο και το μύθο

Από το 1962 περίπου και μέχρι το 1967 εγκαταστάθηκε και δούλεψε, μαζί με τον Αλέκο Φασιανό και τον Βασίλη Σπεράντζα, στο κοινό τους ατελιέ στην Καλλιθέα. . Με παρότρυνση του, δημιουργήθηκε ένας καλλιτεχνικός πυρήνας, από τον ίδιο και τους Α.Φ και Β.Σ. Οι τρεις καλλιτέχνες δούλεψαν για μία περίπου δεκαετία στο περίφημο, ατελιέ στην Καλλιθέα, όπου μέχρι τότε δούλευε μόνος ο ζωγράφος Α. Κέπετζης Ο κοινός αυτός χώρος εργασίας και συνάντησης επηρέασε σημαντικά όχι μόνο τη δουλειά των τριών καλλιτεχνών, αλλά και άλλων συναδέλφων τους κατά την περίοδο ’60-70.

Από πολύ νωρίς, παράλληλα με τη δουλειά του στο θέατρο, ασχολήθηκε και με τη ζωγραφική. Τα εργοστάσια, με τις καμινάδες τους και τους καπνούς τους, αποτελούν μνήμες και συγκινήσεις των παιδικών χρόνων, από τις επισκέψεις του στο Γκάζι, χώρο εργασίας του πατέρα του, και κυριάρχησαν στα πρώτα του έργα, αλλά και μέχρι σήμερα εμφανίζονται στις δημιουργίες του ως αυτοτελές θέμα ή μεταπλασμένα, ενσωματώνονται ως θραύσματα σε άλλες συνθέσεις. Τα τοπία που κυριαρχούν στις συνθέσεις του αποκαλύπτονται στο θεατή πίσω από ένα ανοιχτό παράθυρο. Με αυτό τον τρόπο, αλλά και καθώς αποτελούν μια φανταστική σύνθεση βιομηχανικών, αστικών και παραθαλάσσιων χώρων, δίνουν την αίσθηση μιας ατμόσφαιρας ονειρικής με μεταφυσικές, συχνά, διαστάσεις.

Η ζωγραφική του είναι αναπαραστατική, χωρίς να υπαγορεύεται από την ανάγκη πιστής καταγραφής της πραγματικότητας. Συχνά περιορίζεται η περιγραφικότητα του χρώματος και γίνεται αυθαίρετα η χρήση του, οι μορφές αποδίδονται με σχηματική απλοποίηση ή και με αφαιρετικά στοιχεία, η αίσθηση του βάθους δεν υπακούει αυστηρά στους προοπτικούς κανόνες, και ετερόκλητα στοιχεία συνυπάρχουν στην ίδια σύνθεση με σουρεαλιστική διάθεση. Κύριος γνώμονας των θεματικών και μορφοπλαστικών του επιλογών είναι ο συγκερασμός της πραγματικότητας και του ονείρου, η ποιητική μετάπλαση χώρων και καταστάσεων οικείων.

Έχει παρουσιάσει έργα του ζωγραφικής και κεραμικής σε ατομικές («Άστορ», 1964 « Βουρκαριανή», Κέα, 1989, 1991, 1999 Art Athina «Σκουφά», 1994 «Αστρολάβος», Σπέτσες, 1998) και έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις (Galerie «3+1», Παρίσι, 1968 FIAC, Παρίσι, 1995 «Anny Balta», Θεσσαλονίκη, 1997 «Έρσης», 1997 Πινακοθήκη Πιερίδη, 1997 «Ειρμός», Θεσσαλονίκη, 1997 Πειραιάς, 1998). Έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Για πολλά χρόνια έζησε και εργάστηκε στο Παρίσι, έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές και κρατικές συλλογές στην Ελλάδα και τη Γαλλία. Η τελευταία μεγάλη αναδρομική του έκθεση οργανώθηκε το 2010 στο Μουσείο Μπενάκη.

Ενημέρωση: 28-01-2011 17:56 | Πίνακας Καλλιτεχνών